Πρόσφατα άκουσα τον «Επιτάφιο του Σείκιλου» από τις αρχαιότερες μελωδίες, μα στους στίχους του βρίσκεται η μαγεία «Όσο ζεις λάμπε, καθόλου μη λυπάσαι.Για λίγο διαρκεί η ζωή, ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.» αφιερωμένο σε μια γυναίκα. Να που ο χρόνος δε αλλοίωσε τούτο το τραγούδι, ήταν άραγε τόσο δυνατό το δέσιμο των ψυχών; ηλιαχτίδα της αιώνιας αγάπης ή οι μοίρες αρέσκονται παιχνίδια να κάνουν;Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι όλο ένα και περισσότερο τις διάσπαρτες ψυχές που βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση, να πορεύονται με το ερώτημα του Καζαντζάκη στην Ασκητική «Σκάψε! Τι βλέπεις;»  και εκείνες σκάβουν συνέχεια για να βρουν αυτό που ο γερό Νικόλας βρήκε σε ένα χορό στην αμμουδιά. Δε γράφτηκαν για τούτες τις ψυχές άραγε τραγούδια; Δεν ειπώθηκαν λόγια αγάπης; Γράμματα γεμάτα υποσχέσεις σε ένα όνειρο που έσβησε από ένα καπρίτσιο, μια λάθος νότα και ένα τεράστιο εγώ. Σκάψτε λοιπόν να βρείτε αυτά που είναι δίπλα σας, σκάψτε στο λαγούμι της αναζήτησης και αν είστε τυχεροί μια ψυχή από αυτές που προσπεράσατε ίσως σας βγάλει, να θυμάστε μόνο πάντα ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή μα όταν οι ψυχές δένονται ο χρόνος είναι ανύπαρκτός.
Ελλη στασινη

Facebook Comments Box
διάβασε και αυτό  Που θα πάμε αυτή την εβδομάδα;

Απάντηση