Το αιχμηρό το αποφεύγουμε, το προσπερνάμε, λαμβάνουμε τα μέτρα μας και αυτό προστατευόμαστε. Αν δεν υπολογίσουμε σωστά τις συνέπειες των αγκαθιών που φέρει οτιδήποτε αγγίζουμε λανθασμένα, το σίγουρο είναι ότι μετά θα επουλώνουμε πληγές.
Κυριολεκτικά ή μεταφορικά τα αγκάθια θα υπάρχουν παντού. Στη φύση αρχικά, γιατί έχουν προσαρμοστεί να αντιστέκονται λόγω κλιματολογικών και άλλων συνθηκών πολλά φυτικά είδη, αλλά και στις σχέσεις μας, από διαπροσωπικές μέχρι διεθνείς οι αιχμηρές διαστάσεις θα καθορίζουν πορείες και θα ανατρέπουν δεδομένα.
Πολλά όμορφα και ελκυστικά φυτά, από τα τριαντάφυλλα μέχρι τους κάκτους κι από τους
πυράκανθους μέχρι το ίλεξ των Χριστουγέννων έχουν ορατά τα αγκάθια τους και μας
προειδοποιούν τίμια για τους μηχανισμούς προστασίας τους. Υπάρχει όμως ένα, που ενώ το όνομά του μας προσδιορίζει ακριβώς την οικογένεια όπου ανήκει κάθε άλλο παρά συνώνυμο των χαρακτηριστικών που αναφέραμε είναι.
Φυτικό σύμβολο η Άκανθα (Acanthus mollis) απαλό ή τρυφερό αγκάθι, μεταφράζοντας τη
λατινική βοτανολογική της ονομασία, δεν πρόκειται για ένα τυχαίο φυτό.
Πολυετές ποώδες, του μεσογειακού χώρου με επιβλητική εμφάνιση και εντυπωσιακή
ανθοφορία, από τον Απρίλιο μέχρι το τέλος του καλοκαιριού χωρίς αγκάθια, ενέπνευσε
καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, γλύπτες, ζωγράφους και συνδέεται με τον πολιτισμό της
Ελλάδας αφού αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το κιονόκρανο του Κορινθιακού ρυθμού.
Μεταγενέστερος των δύο ρυθμών της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής , του Δωρικού και
του Ιωνικού και με δημιουργό τον γλύπτη και αρχιτέκτονα Καλλίμαχο (5 ος αιώνας π.Χ.)
είναι ο πιο περίτεχνος ρυθμός με συνεχιστές πολλούς καλλιτέχνες τόσο μέσα στους
Ρωμαϊκούς χρόνους όσο και στην Αναγέννηση καθώς και στους χρόνους του
νεοκλασικισμού.
Τα καταπράσινα φύλλα του φυτού που είχαν πλέξει πάνω σε ένα καλάθι με παιχνίδια που
βρισκόταν δίπλα σε ένα ταφικό μνημείο μικρού κοριτσιού από τη Κόρινθο έδωσε την
αφορμή να αποτυπωθεί η εικόνα στο κιονόκρανο, που ξεπεράσε τον χρόνο μέσα από την
τέχνη και τον πολιτισμό. Επίσης στο τέλος του 19 ου αιώνα η επαναστατική διακοσμητική σχολή Arts and Crafts στην Αγγλία, έδωσε μέσα από τον στοχαστή , ζωγράφο και συγγραφέα William Morris το σχέδιο της άκανθας σε ταπετσαρίες και υφάσματα μέσα από το εργαστήριό του και συνεχίζει
μέχρι τις μέρες μας να αποτελεί το πιο κλασικό μοτίβο.
Δεν υπάρχει αρχαιολογικός χώρος ιδιαίτερα στην Αττική που να μην φύονται άκανθα κάτω
από τις ελιές ή να μην αποτελούν μια ξεχωριστή σύνθεση ανάμεσα στους κίονες δίπλα
σε άλλα φυτά του ελληνικού τοπίου.
Ακόμα και φευγαλέα μέσα στην καθημερινότητα, που σπάνια παρατηρεί ο περισσότερος
κόσμος τη φύση, μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο του συρμού του ΗΣΑΠ που κατευθύνεται στο Θησείο προλαβαίνεις να θαυμάσεις την ομορφιά των ανθισμένων περίκομψων στελεχών του φυτού που στέκονται στο ύψος της σκιάς του τόπου που τα φιλοξενεί.
Φύση και τέχνη σε απόλυτη αρμονία, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα στα ίδια σημεία με
συνέπεια και διάρκεια. Οι σπόροι θα πέσουν όταν τελειώσει η ανθοφορία, τα φυτά θα
εξαφανιστούν τον χειμώνα , όμως δε θα χαθούν όπως δε χάθηκαν ποτέ χιλιάδες χρόνια
τώρα. Στην ίδια θέση γιατί είναι επίμονο λόγω του επεκτατικού χαρακτήρα των ριζών φυτό,
θα θαυμάσουμε τις νέες συστάδες του τρυφερού αγκαθιού την επόμενη άνοιξη. Σε
περιοχές με χαμηλό υψόμετρο αλλά και σε παραθαλάσσιες επίσης δημιουργούνται οι
καλύτερες συνθήκες ανάπτυξης.
Αξίζει να τα ψάξετε, να τα θαυμάσετε, να τα βάλετε στον κήπο σας , να μάθετε για τη
φροντίδα τους και με την ευγενική μορφή τους να σας μάθουν πολλά μυστικά τους. Αν και
υπάρχει και η Άκανθα η ακανθώδης (Acanthus spinosus) γνωστή και διαδεδομένη, εμείς
πάντα θα προτιμούμε οτιδήποτε δεν έχει αγκάθια, τουλάχιστον φανερά.
άρθρο της Φωτεινής Χαλαστάνη